Dag 7 Arches - Moab

We hadden de wekker om iets voor zessen gezet om de zonsopgang te zien. Hiervoor hoefden we eigenlijk niet ons bed uit, hij kwam recht tegenover ons achterraam op waar we slapen. Heel gaaf gezicht. Ik ben er wel uitgegaan om buiten ervan te genieten. Was schitterend. Vervolgens heb ik Cyriel zo gek gekregen om in alle vroegte een korte trail van ongeveer een uur te lopen naar Broken Arch. Deze startte vlakbij onze plek. Dus al voor 7 uur waren we op pad. Heel speciaal om zo in alle vroegte door de natuur te lopen. Alleen was ik er in het begin ervan overtuigd dat er slangen op de loer lagen, dus Cyriel mocht geen stap zetten zonder alle bosjes af te speuren. Alleen konijnen en hagedissen gezien, dus ik kreeg al snel het sein all clear. Wel bleven we opletten, het is natuurlijk wel de vrije natuur en die is hier iets wilder dan in Nederland.

Zonsopgang Devil's Garden

Broken Arch

Om 9 uur moesten we ons melden voor de Fiery Furnace hike. Deze mag je allern lopen met een permit en onder begeleiding van een ranger. Gelukkig had ik deze al een tijd terug via internet besteld, want alle groepen zaten vol tot zaterdag. De permits hadden we gisteren al bij de Visitor Center afgehaald. Met zo'n 25 man gingen we op pad, we waren de enige Europeanen.

Het is een wandeling van 3 uur, wel stopt de ranger af en toe voor een praatje. De wandeling gaat door een soort doolhof van rotswanden. Dit vergt veel klim- en kluiterwerk met een paar hele pittige stukken. Voor mij waren de meeste afdalingen en klimpartijen extra lastig omdat ik niet bepaald lange benen heb. Cyriel heeft mij regelmatig moeten helpen en ik ben ook vaak zittend naar beneden gegaan, ik wou geen gezwikte enkel riskeren. Als je niet zelf lopend verder kunt, is er een reddingsactie van 5-6 uur met 8 man nodig. Er kunnen geen helicopters bij en mobieltjes en zelfs gps werkt daar niet door de hoge rotswanden.

We werden tijdens de wandeling aangesproken door een ouder stel, waar we woonden in The Netherlands. Amersfoort? WOW, amazing. Daar woont hun dochter ook. It's a small world.

We moesten ook door een paar smalle kloven waarbij je jezelf langs de rotwanden moest voortbewegen. Je had 2 opties, tegen elke wand 1 hand en 1 voet plaatsen, of de makkelijkere versie, met je rug tegen de ene wand en je voeten tegen de andere. Dat op zich ging wel, maar jezelf in die positie krijgen en daarna weer op de grond komen was een uitdaging. Je moest ook een aantal keren flink springen over diepe spleten en langs afgronden lopen. Als je hoogtevrees hebt of moeite hebt met klauteren, moet je het niet doen.

De Fiery Furnace had voor ons een speciale lading. Het heeft er een tijdje sterk op geleken dat mijn colitis aanval niet over zou zijn voor deze vakantie. En vervolgens was het de vraag of Cyriel door het plaatsen van de pacemaker wel in staat zou zijn om deze wandeling te doen. Eigenlijk waren we tot een paar weken geleden ervan uitgegaan dat we deze hike moesten laten schieten, terwijl we hem erg graag wilden doen. Dat hij vervolgens door kon gaan en ook nog zonder problemen is verlopen, was een heftige knuffel en high five aan het eind waard :).

Dit is de een van de weinige foto's die het vandaag gered heeft.

Na de hike voor het eerst bij Danny's gegeten, een keten die voornamelijk ontbijt serveert, 24 uur per dag. Stelletje mafketels hier. Ze hebben ook andere maaltijden. Ook hier rol je weer tonnetje vol naar buiten. Daarna naar onze campground gegaan, Canyonlands RV. Lange rijen met campers, niet echt ons ding. De plek die we eerst toebedeeld kregen beviel ons helemaal niet. Gelukkig konden we tegen een kleine meerprijs op een ruimere plek ver van de weg staan. De weg waaraan hij ligt is best druk. Het zwembad ligt ook pal aan de weg, heel apart, maar hij is er niet minder verfrissend om.

's Avonds voor de verandering uit eten geweest, was life muziek van een folk trio buiten. Was erg gezellig. We hebben voorgerecht en toetje gedeeld, maar toch was het weer veel te veel. Ik pas straks niet meer in het vliegtuig ben ik bang.

Terug bij de camper wilden we de foto's van vandaag overzetten, toen we iets wilden herstellen besloot Apple dat dat een goed moment was om ongevraagd foto's direct van het fototoestel te verwijderen. Consternatie allom. Het waren precies de foto's van de Fiery Furnace. Ik in tranen en Cyriel gelukkig de kalmheid zelve. We hebben het geheugenkaartje apart opgeborgen en Cyriel gaat thuis proberen of hij ze terug kan halen. Ik hoop het echt, waren erg leuke foto's van de hike. Maar gelukkig hebben we de herinnering nog. Maar had jullie graag laten zien hoe we stoer door die rotsspleten aan het klauteren waren, nu gelooft niemand ons natuurlijk.

Om het feest extra groot te maken vertoont mijn creditcard kuren. Transacties worden regelmatig afgebroken, maar hij is niet geblokkeerd. Waarschijnlijk is hij beschadigd, niet zichtbaar in ieder geval. Dus Cyriel moet me regelmatig redden bij een kassa met zijn creditcard.

*edit* Het is gelukt! Op 3 foto's na hebben we alle foto's van de Fiery Furnace en ervoor terug.

 

Dag 6 Monument Valley - Arches

Allereerst willen we iedereen bedanken voor de lieve reacties o.a. via de blog. Ook een huishoudelijke mededeling ;-D Na weer een 'redelijke' internetverbinding te hebben, hebben we wat foto's geplaatst bij dag 4 en dag 5. Dus voor de liefhebbers kijk ook daar nog even!

Met zeer goede gevoelens zijn we vandaag vertrokken uit Monument Valley. We hebben de rode rotsen en de Navajo indianen achter ons gelaten en gaan verder richting Arches National Park. Onderweg zagen we een paar jongeren op de weg op de grond liggen. Aha, daar is dus die plek waar je de beroemde foto kunt maken van de lange weg naat Monument Valley. De jongeren bleken behulpzame Duitsers te zijn die aanboden foto's van ons te maken. Veel mensen bieden trouwens uit zichzelf aan om foto's van je te maken, vooral Amerikanen. De eerste keer was Cyriel bang dat ze er met de camera vandoor zou gaan :).

In Arches aangekomen een korte trails gelopen, de Balanced rock die amper een trail te noemen is en de Landscape Arch. Arches is een park vol met bogen die uitgesleten zijn door water. Heel apart gezicht.

De zon ging al onder bij de laatste wandeling, de campground was gelukkig vlakbij. We stonden op Devil's Garden. Hier staat je midden in het park met alleen toiletten en wastafels, verder geen voorzieningen, ook geen bereik. Heerlijk tot jezelf komen daar. Onze plek (nr. 43) had vrij uitzicht. We hebben heerlijk fikkie kunnen stoken. Naast ons stonden een paar Amerikaanse jongeren die helaas tot laat een soort hints aan het spelen waren met een electrisch piep/aftel apparaatje. Niet echt back to nature. 's Avonds stonden een paar herten een stukje verderop de grazen, heel apart. Coyote's hebben we gelukkig alleen gehoord. Alhoewel ze mensen niets doen volgens mij. Maar toch, kom ze liever niet tegen. We zijn gaan slapen met de gordijnen open in de hoop meer wild te zien.

 

Dag 5 Page - Monument Valley

WOW! Alweer? Ja, alweer en meer dan gisteren zelfs. Deze dag was een WOW in overtreffende trap.

We zijn de dag relaxed begonnen. Amerikaans ontbijt gemaakt met roerei en hashbrowns, dat zijn een soort rosti koeken. We konden wel een stevige bodem gebruiken, want er stond aardig wat op het programma.

Na het ontbijt zijn we naar Lower Antelope Canyon gegaan. Dit is een slotcanyon (soort spelonk in de grond) die uitgesleten is door water. Dit zorgt voor golvende wanden waar het licht heel speciaal op valt. Op bepaalde tijdstippen krijg je een soort lichtbundels die erg geliefd zijn bij fotografen. Deze heb je meer bij de Upper Antelope Canyon. Die is daardoor veel drukker. De Lower is rustiger en avontuurlijker. Er komt redelijk wat geklauter door smalle rotswanden bij kijken, soms ook met hoogteverschillen waar ze miniscule trapjes hebben geplaatst. Je verdwijnt aan het begin letterlijk door een gat in de grond. De gids gaf iedereen alle tijd om foto's te maken en hielp om de juiste hoek te krijgen of maakte desnoods zelf de foto. Het is bijna niet uit te leggen hoe mooi dit is. En mogelijk gevaarlijk zelfs. De canyon wordt nog steeds getroffen door flashfloods, dezelfde die gezorgd hebben voor de vorm. En waarbij 15 jaar geleden zo'n 10 toeristen meegesleurd zijn. Als er in de buurt onweer of regen is mag je er ook niet in.

Na dit spectakel stond een van mijn grote favorieten op de lijst, Monument Valley. De weg erna toe is al spectaculair. We kwamen ook nog een coyote tegen, die liep op zijn dooie akkertje over de weg. We staan op Goulding's campground. Een nette, maar kleine camping met krappe plekken. Ik heb Cyriel erin moeten loodsen, het paste maar net. We staan pal langs een weg, dat is wat minder, maar de sterrenhemel boven mij terwijl ik dit type is indrukwekkend.

Het avondeten was wederom een klein fiasco. De pizza in de oven begon zo te roken dat de rookmelder steeds afging. We hadden maar weinig tijd om te eten omdat we ons al om 18 uur bij het Visitor center moesten melden voor onze horsetour bij zonsondergang. Snel een boterham gemaakt en op weg. Ik was best gestressed door dat gehaast en ging niet bepaald relaxed het paard op.

Elvis Stanley was onze gids bij de horsetour. Super relaxede man, ook toen ik wat tegensputterde op mijn paard. Ik dacht dus serieus dat ik er alleen op hoefde te zitten en onze paarden automatisch de gids zouden volgen. Niets was minder waar, je moest hem sturen, hij liep ook niet vanzelf en er zat ook geen stopknop op. Die van mij had er weinig zin in en bleef steeds stokstijf stilstaan. Met wat hulp van Elvis (zo heet hij echt, ik heb zijn rijbewijs gezien) lukte het uiteindelijk en langzaam begon ik steeds meer te ontspannen. De rit was voor ons beide een hele speciale ervaring, je bent daar helemaal alleen met de gids. Volledige stilte en ondergaande zon die een fantastisch lichtschouwspel maakt op die mesa's (tafelbergen). Onderweg stopte Elvis een paar keer om dingen te vertellen en klopte trots op mijn been dat ik toch doorgezet had. Veel mensen stoppen als ze voor het eerst op een paard zitten. Ik begon met pijn in mijn nek en hoofdpijn en eindigde helemaal ontspannen en rozig. Het laatste stukje was nog wel spannend. Mijn paard was wat ouder en begon serieus moe te worden. Op het laatst was het alleen maar klimmen en Francis (mijn paard) begon steeds zwaarder te ademen. Op een stijl stukje stopte hij zelfs abrupt en begon grip te verliezen. Volgens Cyriel, die achter mij reed, leek het er op dat hij om zou vallen. Brr, gelukkig waren we er bijna. Afstappen was nog een uitdaging. Geloof me, 2 uur onafgebroken op een paard zitten doet wat met je lichaam. Het is ook niet goed voor de kwaliteit van de foto's, het paard wiebelde nogal.

Volgens Elvis waren lang niet alle toeristen geinteresseerd in wat hij te vertellen heeft. Ik had het idee dat hij het ook naar zijn zin had tijdens de rit. We hadden een innig afscheid met Elvis, ik kreeg een knuffel en Cyriel een bro-hug en hij leek zelfs even emotioneel toen we hem bedankten voor deze herinnering. Maar misschien was dat de vermoeidheid :).

Ik zie dat ik veel heb geschreven en nog lukt het niet om over te brengen hoe deze dag was. De tour door Lower Antelope Canyon was fantastisch, maar de rit door Monument Valley was echt een hele speciale ervaring die we nooit meer zullen vergeten.

Ik ben inmiddels naar binnen gevlucht nadat er een coyote langs onze camper trippelde.

Dag 4 Grand Canyon - Page

Hey! Een mini eekhoorn.....camera snel.....shit te laat. Helaas is dat het enige wild dat te zien was op Mather Campground. Het gasfornuis werkte weer, misschien dat er door de kou gisteravond een beveiliging in werking is gesteld of door de vele rook van alle kampvuren. Het stond er serieus blauw van de kampvuur rook. Geen idee, maar het werkte weer. Als ontbijt de hotdogs van gisteravond soldaat gemaakt :).

De hoofdpijn van gisteravond was bij Sas omgeslagen in een migraine aanval. We waren van plan de Grand Canyon in te lopen, maar dat hebben we helaas moeten laten schieten. Tegen de tijd dat we de camping af moesten, was ze genoeg opgeknapt om verder te gaan. Eerst nog langs het bezoekers centrum en wat souveniers gekocht. We kregen nog een heerlijk kopje thee aangeboden. Om naar Page te gaan rij je helemaal langs de Grand Canyon. Daar lekker aan de rand gelunched. En een leuk Nederlands stel tegen gekomen die nu halverwege hun reis zijn. Toch even leuk om met Nederlanders te kletsen over de reiservaringen. Je maakt trouwens ook makkelijk contact met de Amerikanen, ze maken graag een babbeltje en vinden het fantastisch dat die maffe Europeanen helemaal naar hun land komen om rond te trekken.

Lunchstop langs de Grand Canyon

Na de lunch reden we het Grand Canyon gebied uit en zag je het landschap langzaam van naaldbossen veranderen in droge, rode rotsen met struiken. Voorproefje van Monument Valley morgen. Overal langs de weg staan kraampjes met handgemaakte Navajo sieraden. De meeste zijn echter in zo'n belabberdde staat dat het niet echt uitnodigd om te stoppen.

Vlak voor Page zijn we gestopt bij Horseshoe Bend. Hier heeft de Colorado een bocht van 230 graden (kan ook 270 zijn) uitgesneden. Hier staan nergens hekken en het is dus goed uitkijken, een tijdje terug is er nog een Griekse toerist naar beneden gevallen. Ondanks alle waarschuwingen zie je hier, net als bij de Grand Canyon, mensen de gekste dingen doen voor een mooie foto. Doodeng. Soms staan hele gezinnen te wiebelen op de rand.

Horseshoe Bend

Vandaag verblijven we op Wahweap campground, een van de duurdere van deze reis. Mooie, maar erg gecultiveerde camping met vanaf onze plek een fantastisch uitzicht over Lake Powell. Vanavond voor het eerst kunnen bbq'en. Man, wat waren die Bubba burgers lekker. Ik zit de verslagen van gisteren en vandaag af te maken terwijl Cyriel een kampvuur aan het bouwen is. Heerlijk ontspannen einde van deze dag zo.

En ja Ies en Annemieke, de porties zijn hier groot, groter, grootst. We hadden gisteren een coke size small, die kan bij ons doorgaan voor een large. We hebben hem maar gedeeld ;).

Dag 3 Kingman - Grand Canyon

WOW!! Gaaf!! Waarom? Dat lees je verderop.

Deze morgen weer errug vroeg wakker maar ik heb nog verder kunnen slapen. Het effect van het tijdsverschil is op mij toch iets erger dan bij Sas alhoewel ze was ook om 6 uur al klaar wakker.

We hebben nog even kunnen douchen in onze RV met flink heet water. Voordat we weggingen hebben we onze laatste zaakjes ( ;-D) gedumpt en onze vers water tank verder aangevuld.

Vandaag staat de Grand Canyon op het programma. We kunnen een klein stukje meepakken van de welbekende route 66 en stoppen nog even in Seligman. In dit dorpje doen ze een poging het gevoel van Route 66 terug te brengen. Erg toeristisch - een aantal touringcars kwam net aangereden vol met Nikons en Fuji high-advanced fototoestellen. Ik twijfel nog of Seligman in hun opzet is geslaagd maar vermakelijk is het zeker, voor even. Overigens wel een fantastisch ijsje gegeten bij Delgadillos Snowcap, met een leuke verrassing. Wat dat is, verklappen we niet, dat bederft de pret als je voor het eerst gaat.

De inspiratie voor Cars?

Delgadillos Snowcap

Na Seligman hebben we een stuk gereden over Route 66 met op de radio Sultans of Swing. De combinatie is top!

Bij de ingang van het park kon je goed merken dat de Amerikanen een lang weekend vrij hebben aangezien het redelijk druk was. We hebben direct de America The Beautifull pas gekocht, daarmee kunnen we jaar lang alle Nationale parken bezoeken.

Onze plek was nr. 296, een ruime plek compleet met picknick tafel en een plek om een fikkie te stoken.

Na aankomst hebben we direct onze rugzakken gepakt om de Grand Canyon te gaan bekijken. Het vervoer binnen het park is zeer goed geregeld. Er gaan shuttlebussen die je naar elke plek binnen het park brengen. Bij de campground kan je de bus pakken en zo het park gaan verkennen. Het gebruik van de bussen bracht herinneringen naar boven van bus 11 en 12 naar de Uithof. De bussen zaten goed vol zeg maar. Mensen moesten zoveel mogelijk naar achter doorlopen en ik citeer "use every inch of the floor".

Bij het bezoekerscentrum kun je al lopend naar het eerste uitzichtpunt van de Grand Canyon. Woorden schieten te kort als je dat ziet. Wat ontzettend mooi, groot en spectaculair! Elke kant waar je heen kijkt is anders en veranderd continu door de zon.

Bij het bezoekerscentrum nog de film bekeken over het ontstaan van de Grand Canyon, waarna we naar viewpoint Hermits Rest vertrokken. Vandaar zijn we stukje terug gelopen, via de Rim trail, naar Pima point om de zonsondergang te zien. Dat stukje was fantastisch, even helemaal alleen.

Terug hadden we enorm zin in eten. Hotdogs stonden op het menu. Met nadruk op stonden, want het gasfornuis deed het niet. 's Ochtends had Sas nog een bakkie koffie gezet, dus hij heeft gewerkt. Koelkast werkt ook op gas en die deed het gewoon. Vreemd... Te moe om iets anders te regelen hebben we maar een zak chips opengetrokken. Meteen naar bed gegaan, beide best hoofdpijn, teveel gedaan en nog beetje jetlag denk ik.

 

Dag 2 Las Vegas - Kingman

Na een redelijke rustige nacht waren we dankzij de jetlag om 5 uur al klaarwakker. Mooie tijd om het hotel eens wat beter te bekijken. Overal slenterden groepjes mensen rond of zaten mensen te gokken met een lege blik in hun ogen. Om half 8 zouden we worden opgepikt door de shuttle van de camperverhuurder. Maar we bleken bij de verkeerde plek te staan voor de pick-up, dus helaas een taxi moeten nemen. We hadden wederom een erg leuke taxichauffeur. Hij dacht dat iedereen in Europa links reed, dat idee hebben we inmiddels rechtgezet :).

Binnenkant Luxor hotel.

Er stond nog steeds een harde wind in Vegas, die ook nog eens koud was. De camper ophalen ging gelukkig snel. Dus ik pakte de TomTom die we van mijn hadden geleend om naar de Walmart te navigeren, druk op de knop land en wat zie ik, of beter gezegd, wat zie ik niet.... Amerika. Shit, het verkeerde kaartje zat erin. Moesten we alsnog navigatie kopen, tussen steden in kunnen we best op kaart rijden, maar in de plaatsen zelf is dat een stuk lastiger. Eerste bezoek aan de Walmart was een echt avontuur, waar ligt alles?

Er waren wat waarschuwingen dat het beter was voor voortuigen die wat hoger zijn (wij dus) om niet over een bepaalde brug te rijden. Maar ja, om in Kingman te komen moet je wel over een brug. Dat was dan ook een behoorlijk schudderig ritje, zo'n RV is echt een windpakker. Snap je ook beter waarom die landingen gisteren zo heftig waren. In Kingman aangekomen nog flink ingeslagen in de Safeway, wij komen voorlopig niet om van de honger.

De KOA camping is wel aardig vol, maar rustig. Na een tip op het Alles Amerika forum zijn we 's avonds uit eten geweest bij Mr. D's, een echte Amerikaanse diner met jaren 50 look en dito muziek. Porties natuurlijk veel te groot, die doggy bag toch maar afgeslagen. Heb morgen echt geen trek in de spaghetti van gisteren. Eenmaal terug op onze plek krijgt Cyriel de waterslang niet meer goed aangesloten, klein waterballet volgt. Dat lossen we morgen wel weer op, voordat we naar de Grand Canyon gaan.

 

Dag 1 Amsterdam - Las Vegas

De dag begon al vroeg, de taxi naar Amersfoort station stond al om kwart over 5 voor de deur. We waren netjes op tijd op Schiphol. Het bleek een pittige reisdag te worden. De vluchten waren netjes op tijd, maar verliepen niet heel rustig.

Tijdens de 10 uur durende vlucht naar Houston hebben we veel last gehad van turbulentie, die soms best heftig werd. Ik heb regelmatig Cyriel zijn handen fijn geknepen. Tijdens de landing kwamen daar ook nog eens flinke luchtzakkingen bij, ik wist zeker dat we gewoon op de grond zouden klappen in plaats van landen. Maar gelukkig zijn we er nog :). Bij immigratie verliep alles vlekkeloos, we hebben zelfs nog kunnen lachen met de douane beambte. De vlucht naar Las Vegas had iets minder turbulentie, maar ook daar verliep de landing niet bepaald soepel. Heftige turbelentie en luchtzakkingen. Was er echt klaar mee, duurde ook een eeuwigheid voordat het toestel aan de grond stond. Gelukkig hadden we wind mee, waardoor we vroeger landen dan verwacht. Maar heb regelmatig bij mezelf gedacht "waar ben ik aan begonnen!"

Even bijkomen op Houston.

En dan ben je ineens echt in Amerika. Op Houston hadden we dat gevoel nog niet zo, dat leek wel een kleinere versie van Schiphol. Wel tussen de vluchten door maar gelijk genoten van 1 van de dingen waar Amerikanen goed in zijn....hamburgers bakken! Brave Hollanders dat we zijn wezen we de bediening erop dat er maar 2 ipv 3 glazen op de rekening stonden. We waren het bestaan van gratis refills vergeten. Mooi land ;). Bij aankomst in Las Vegas loop je meteen tegen de fruitautomaten aan, nog voordat je je bagage afgehaald hebt dus ja je weet wel zeker dat je er bent. Welcome to fabulous Las Vegas.

We zijn nu doodmoe neergeploft in onze hotelkamer in het Luxor. Nette ruime kamer, maar geen leuk hotel qua sfeer. Heel veel jongeren die dit langere weekend van Memorial day helemaal los gaan en nu al niet bepaald rustig zijn op de gangen. De muziek van het casino hoor je ook heel duidelijk op de kamer. Ben benieuwd hoe dat vannacht gaat. Cyriel is direct met kleren en al in slaap gevallen, maar ik heb nog teveel adrealine in mijn lijf door de reis en heb daarom maar een begin gemaakt met het reisverslag. Morgen de camper ophalen en kan het avontuur echt beginnen.