dinsdag 29 mei 2012

Dag 5 Page - Monument Valley

WOW! Alweer? Ja, alweer en meer dan gisteren zelfs. Deze dag was een WOW in overtreffende trap.

We zijn de dag relaxed begonnen. Amerikaans ontbijt gemaakt met roerei en hashbrowns, dat zijn een soort rosti koeken. We konden wel een stevige bodem gebruiken, want er stond aardig wat op het programma.

Na het ontbijt zijn we naar Lower Antelope Canyon gegaan. Dit is een slotcanyon (soort spelonk in de grond) die uitgesleten is door water. Dit zorgt voor golvende wanden waar het licht heel speciaal op valt. Op bepaalde tijdstippen krijg je een soort lichtbundels die erg geliefd zijn bij fotografen. Deze heb je meer bij de Upper Antelope Canyon. Die is daardoor veel drukker. De Lower is rustiger en avontuurlijker. Er komt redelijk wat geklauter door smalle rotswanden bij kijken, soms ook met hoogteverschillen waar ze miniscule trapjes hebben geplaatst. Je verdwijnt aan het begin letterlijk door een gat in de grond. De gids gaf iedereen alle tijd om foto's te maken en hielp om de juiste hoek te krijgen of maakte desnoods zelf de foto. Het is bijna niet uit te leggen hoe mooi dit is. En mogelijk gevaarlijk zelfs. De canyon wordt nog steeds getroffen door flashfloods, dezelfde die gezorgd hebben voor de vorm. En waarbij 15 jaar geleden zo'n 10 toeristen meegesleurd zijn. Als er in de buurt onweer of regen is mag je er ook niet in.

Na dit spectakel stond een van mijn grote favorieten op de lijst, Monument Valley. De weg erna toe is al spectaculair. We kwamen ook nog een coyote tegen, die liep op zijn dooie akkertje over de weg. We staan op Goulding's campground. Een nette, maar kleine camping met krappe plekken. Ik heb Cyriel erin moeten loodsen, het paste maar net. We staan pal langs een weg, dat is wat minder, maar de sterrenhemel boven mij terwijl ik dit type is indrukwekkend.

Het avondeten was wederom een klein fiasco. De pizza in de oven begon zo te roken dat de rookmelder steeds afging. We hadden maar weinig tijd om te eten omdat we ons al om 18 uur bij het Visitor center moesten melden voor onze horsetour bij zonsondergang. Snel een boterham gemaakt en op weg. Ik was best gestressed door dat gehaast en ging niet bepaald relaxed het paard op.

Elvis Stanley was onze gids bij de horsetour. Super relaxede man, ook toen ik wat tegensputterde op mijn paard. Ik dacht dus serieus dat ik er alleen op hoefde te zitten en onze paarden automatisch de gids zouden volgen. Niets was minder waar, je moest hem sturen, hij liep ook niet vanzelf en er zat ook geen stopknop op. Die van mij had er weinig zin in en bleef steeds stokstijf stilstaan. Met wat hulp van Elvis (zo heet hij echt, ik heb zijn rijbewijs gezien) lukte het uiteindelijk en langzaam begon ik steeds meer te ontspannen. De rit was voor ons beide een hele speciale ervaring, je bent daar helemaal alleen met de gids. Volledige stilte en ondergaande zon die een fantastisch lichtschouwspel maakt op die mesa's (tafelbergen). Onderweg stopte Elvis een paar keer om dingen te vertellen en klopte trots op mijn been dat ik toch doorgezet had. Veel mensen stoppen als ze voor het eerst op een paard zitten. Ik begon met pijn in mijn nek en hoofdpijn en eindigde helemaal ontspannen en rozig. Het laatste stukje was nog wel spannend. Mijn paard was wat ouder en begon serieus moe te worden. Op het laatst was het alleen maar klimmen en Francis (mijn paard) begon steeds zwaarder te ademen. Op een stijl stukje stopte hij zelfs abrupt en begon grip te verliezen. Volgens Cyriel, die achter mij reed, leek het er op dat hij om zou vallen. Brr, gelukkig waren we er bijna. Afstappen was nog een uitdaging. Geloof me, 2 uur onafgebroken op een paard zitten doet wat met je lichaam. Het is ook niet goed voor de kwaliteit van de foto's, het paard wiebelde nogal.


Volgens Elvis waren lang niet alle toeristen geinteresseerd in wat hij te vertellen heeft. Ik had het idee dat hij het ook naar zijn zin had tijdens de rit. We hadden een innig afscheid met Elvis, ik kreeg een knuffel en Cyriel een bro-hug en hij leek zelfs even emotioneel toen we hem bedankten voor deze herinnering. Maar misschien was dat de vermoeidheid :).

Ik zie dat ik veel heb geschreven en nog lukt het niet om over te brengen hoe deze dag was. De tour door Lower Antelope Canyon was fantastisch, maar de rit door Monument Valley was echt een hele speciale ervaring die we nooit meer zullen vergeten.

Ik ben inmiddels naar binnen gevlucht nadat er een coyote langs onze camper trippelde.